Pamiętam ten znaczący moment w naszym narodzie, kiedy ostatnie tchnienie wydał Jan Paweł II. Mieszkałem wówczas w Gdańsku, niedaleko Alei Jana Pawła II i kościoła rzymskokatolickiego, przed którym stała jego masywna figura z marmuru.
Nie, nie chcę tutaj pisać o sile religii, nie chcę poruszać tego tematu. To, co zrobiło na mnie ogromne wrażenie, to że cała wspomniana aleja, a ma parę kilometrów, była ustrojona zniczami i kwiatami, które leżały wzdłuż niej.
Pamiętam też coś jeszcze - oprócz łez i skali hołdu składanego wielkiemu, zasłużonemu dla kraju i świata człowiekowi. Pamiętam, że wielu ludzi - młodszych i starszych, relacjonowali stratę tymi słowami - "Czuję się, jakbym stracił ojca.", "Czuję jakbym straciła członka najbliższej rodziny." - "Odszedł nasz ojciec, nasz Tata".
Historia straty Ojca Narodu?
Papież Jan Paweł II jeszcze jako Karol Wojtyła miał ogromną charyzmę i niewątpliwie był dla wielu przywódcą duchowym, przewodnikiem - autorytetem.
Czy rodzonego ojca?
Jednak mnie samego relacje typu "czuję jakbym stracił ojca" z jednej strony niesamowicie wzruszały, ale z drugiej strony rodziło się we mnie pytanie - "Dlaczego ojca?!". Rozumiem gdy tak mówił ktoś, kto nie miał ojca, ale dlaczego miałby tak powiedzieć ktoś, kto miał kompletną rodzinę?
To nie jedyna historia tego typu. Jak często słyszałeś, że ojcem narodu był np. Józef Piłsudski, że dziś brakuje autorytetów na miarę... X, pokroju Y?
Dziś coraz częściej słyszymy, że w dzisiejszym świecie brakuje autorytetów. Skąd to się bierze?
Odejdźmy więc od polityki, skali narodów, kraju. Zejdźmy do podstawowej komórki społecznej - rodziny.
Ojciec - znacząca figura w życiu mężczyzny
Ojciec jest dla młodego chłopaka wielkim autorytetem. Rodzice są dla dziecka autorytetem. Dzieci wchodząc w świat, nieznany świat, który dopiero muszą poznać i się go nauczyć, znaczną część zachowań przejmują od tych osób, które mają najbliżej.
Dlatego obecność ojca jest szczególnie istotna dla młodego chłopaka, bo ten dorosły mężczyzna jest dla niego wzorcem, z którego czerpie dla siebie modele zachowań.
Czy zatem słowa z mojego wstępu mają być symptomem tego, że świat ma deficyt autorytetów, że jest ich coraz mniej i dlatego każdą stratę charyzmatycznego człowieka o jaskrawych poglądach odczuwamy tak boleśnie, jakby to było coś niezwykle osobistego, coś co odciska na nas niezwykłe piętno i wywołuje wielką rozpacz?
Pozostawię to pytanie otwarte... i zadam inne.
Czy/Dlaczego Ty nie jesteś dla siebie autorytetem?
Odwróćmy pytanie. Co by było gdybyś dla siebie jedynym autorytetem?
Czy wtedy odczuwałbyś stratę autorytetów, jak stratę członka rodziny, cząstki siebie?
Myślę, że nie, ale myślę także, że dojrzały mężczyzna musi do tego dorosnąć.
Ucząc się "jak żyć" potrzebujemy mistrzów, ale też ucząc się doskonalimy siebie, nawet jeśli w początkowej fazie tylko poprzez naśladowanie, to z czasem przez odkrywanie w sobie własnego sposobu na osiąganie podobnych rezultatów, albo własną specjalizację i mistrzostwo w swojej dziedzinie.
Brzmi prosto, o ile mamy powołanie
Dlatego na problem zanikania autorytetów patrzę jako na problem zatracania celowości życia, rozmywania się kierunków, braku powołania - misji w życiu.
To znak zagubienia, albo tęsknoty za tym, co jest czarno-białe, proste i jasne.
Prawdziwy mężczyzna panem swojego losu
Prawdziwy facet powinien wiedzieć czego chce od życia i jakoś to "ogarniać". Syn ma wzorzec - ojca, ale z czasem ten syn sam staje się ojcem i przekazuje swoją spuściznę dalej. Taka jest kolej rzeczy. O ile bierzesz sam odpowiedzialność za swoje życie.
Dlatego zastanów się, czy jesteś dla siebie autorytetem i w jakich sprawach? A jeśli nie, to dlaczego tak się dzieje?
Żyj tak, żeby nie szukać zbyt wielu zewnętrznych autorytetów, tylko inspiracji. Ucz się i rozwijaj, by być dla siebie autorytetem, bo to daje prawdziwą siłę.
"Buduj siłę, która będzie Ci potrzebna, gdy Twój ojciec przestanie być obecny."
Ilstracja tytułowa: blues_brother (Flickr) [CC BY-SA 2.0 (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.0)] przez Wikimedia Commons
