Białe kłamstwa, małe kłamstewka, które na które sobie pozwalamy, żeby nie powiedzieć komuś prawdy, która mogłaby go urazić. Tak sobie mówimy, żeby się lepiej poczuć, bo przecież nie wiemy jak dana osoba zareaguje na prawdę, dopóki jej nie usłyszy.
Nie chodzi zresztą o to, żeby być dosadnie szczerym i walić komuś nieprzyjemnościami po uszach. Nie! Ważne jest co innego. Ważne jest to, że w białych kłamstewkach jest zawarte pewne wielkie niebezpieczeństwo.
Mówisz coś, co jest nieprawdą raz, drugi, trzeci... aż w pewnej chwili staje się to normą, a Ty obniżasz swoje standardy wartości. Nagle, niepostrzeżenie grube kłamstwo staje się normą, nie mówiąc o tym, że inni nie mają do Ciebie zaufania, nie wiedzą, czy kłamiesz, czy mówisz prawdę i wolą trzymać rezerwę, bo kłamałeś w mniejszych sprawach, to i możesz w większych.
Dążenie do prawdomówności wymaga obrania jasnego kierunku i dyscypliny w trzymaniu się określonych standardów. Nie pozwalaj sobie na małe kłamstewka, albo przynajmniej się z nich regularnie przed sobą rozliczaj, żeby nie urósł Ci kiedyś za bardzo nos, jak Pinkiowi!
Dodatkową zaletą trzymania się zasady - "Nie kłamię" jest to, że to jest tak bardzo wyzwalające. Jesteś zwolniony z wymyślania usprawiedliwień i historyjek, dla dobudowania historii do tego, co powiedziałeś.
Nie potrzebujesz tego, bo jest jak jest. Mówisz to, co było, nie kręcisz i nie manipulujesz słowami. Możesz się odprężyć i skoncentrować na czymś innym, niż unikanie.
Ilustracja tytułowa: Anita Jankovic na Unsplash
